Այնուամենայնիվ կա լայնորեն տարածված կարծիք, որը հաստատվում է նաև տխուր փորձով, որ մեր քրեակատարողական համակարգը պատժողական է և չի նպաստում վերաինտեգրմանը հասարակության մեջ: Բանտերի ոչ բարենպաստ պայմանները, ինչպես նաև՝ ազատազրկված անձանց հանդեպ եղած նախապաշարմունքները ճիշտ հակառակ ազդեցությունն են ունենում իրավախախտում կատարած անձի վրա: Վերջինս քրեակատարողական հիմնարկից դուրս գալուց հետո ավելի մերժված է համայնքի կողմից, քան մինչ դատապարտվելը: Սա կրկին հանցագործություն կատարելու, հետագա օտարման և զայրույթի ավելի բարձր ռիսկ է պարունակում: Բանտային համակարգի բարեփոխումները, որոնք կարող են արդյունավետ պայքարել այս իրականության դեմ, բարդ են, ծախսատար և երկարատև ջանքեր են պահանջում: Ավելի հեշտ և ֆինանսական տեսանկյունից արդյունավետ է հնարավորինս խուսափել ազատազրկումից: Պրոբացիայի մեթոդներն ու հնարավորությունները՝ ժամանակակից տեխնոլոգիաների հետ համակցությամբ, ինչպիսին էլեկտրոնային մոնիթորինգն է, վերականգնման և վերաինտեգրման նպատակն ավելի իրատեսական են դարձնում, համենայն դեպս, ներկայումս կիրառվող ազատազրկման հետ համեմատ:

Բարոյական կողմից բացի, բանտում գտնվող անձանց թվի կրճատումը կբեռնաթափի Հայաստանի քրեակատարողական հիմնարկները։ Բանտերի գերբնակեցումը ևս մեկ խնդիր է, որը խոչընդոտում է դրանց նյութական պայմանների և բանտային ռեժիմի բարելավմանը: Քանի որ շատ սահմանափակ ռեսուրսներ են հատկացվում ազատությունից զրկված անձանց կարիքները բավարարելու համար, հետևաբար որքան քիչ բանտարկյալներ ունենանք, այդքան ավելի լավ պայմաններ կարող են առաջարկվել բանտում գտնվող անձանց: